Έκθεση “Tolerances”

“Καθώς ως άνθρωποι γινόμαστε όλο και πιο ευαίσθητοι σε εξωτερικούς παράγοντες που μας απορρυθμίζουν, προσπαθούμε να εντοπίσουμε ποιοι είναι αυτοί οι παράγοντες παντού γύρω μας: στον αέρα που μας περιβάλλει, σ’ αυτά που αγγίζουμε (ή μας αγγίζουν), σ’ αυτά που βάζουμε μέσα μας. Στις περιπτώσεις αυτές ο όρος “δυσανεξία” παραπέμπει σε μια αναπόφευκτη φυσική, σχεδόν αντανακλαστική, αντίδραση του οργανισμού που μπορεί να αποφευχθεί είτε με την αποφυγή του παράγοντα που την προκαλεί είτε, ιδανικά, με τον εξοβελισμό του. Μιλώντας για μια κοινωνία: Ποια είναι τα όρια πέρα από τα οποία η έκθεση στην ετερότητα καταλήγει σε δυσανεκτικές αντιδράσεις; Αυξομειώνονται εύκολα; Ειδικότερα: πόσο εύκολο είναι να αυξηθούν όταν ο εκάστοτε κοινωνικός οργανισμός αισθανθεί ότι έχει υπερεκτεθεί; Πώς δημιουργούνται αμυντικοί μηχανισμοί, ώστε μια κοινωνία να μην αντιμετωπίζει τη διαφορετικότητα ως δυνάμει παθογόνο παράγοντα; Τα παραπάνω ερωτήματα, που αφορούν ανθρώπινες ομάδες, τίθενται σκοπίμως σε γλώσσα που παραπέμπει στην υγειονομική ιδιόλεκτο της περιόδου που ζούμε, η οποία αναπόφευκτα (;) μάλλον θα γίνει η κοινή γλώσσα για τα επόμενα χρόνια με συνέπειες τις οποίες επιχειρήσαμε με τον τρόπο αυτό να υπαινιχθούμε.